Нема повеќе ужасни боцкања со игла за следење на нивото на шеќер во крвта. Едно ново истражување открива дека природните флуктуации на гликозата, следени од уредите за носење, може да им ги дадат на лекарите сите информации што им се потребни за да го проценат ризикот од дијабетес.
Револуционерна студија од Универзитетот во Токио покажува како континуираното следење на гликозата (CGM), во комбинација со напреден алгоритам, може да ги идентификува раните знаци на ризик од дијабетес со поголема прецизност од традиционалните тестови базирани на крв. Пристапот нуди едноставна, неинвазивна алтернатива на болното земање крв и други дијагностички процедури кои чинат цело богатство.
„Традиционалните тестови за дијабетес, иако се корисни, не ја доловуваат динамичната природа на регулацијата на гликозата под физиолошки услови“, вели Шинја Курода, професор на Факултетот за наука на Универзитетот во Токио и коавтор на тековната студија.
Во обид да најдат подостапно и неинвазивно решение, истражувачите се свртеле кон CGM, уред за носење што ги следи флуктуациите на нивото на шеќер во крвта во реално време. Оваа технологија обезбедува појасен и посеопфатен преглед на флуктуациите на гликозата во текот на секојдневниот живот.
Целта на тимот била да создаде метод заснован на CGM способен да ја процени способноста на телото да ја регулира гликозата за да го следи нивото на шеќер во крвта. За да го тестира нивниот пристап, тимот проучувал 64 учесници кои немале претходна дијагноза на болеста. Секој поединец бил следен со користење на уредот, заедно со подложување на орални тестови за толеранција на гликоза (OGTT), кои се стандардни процедури за проценка на чувствителноста на инсулин и метаболизмот на гликоза кај дијабетичарите.
Истражувачите потоа ги потврдиле своите резултати користејќи независен сет на податоци и пресметковно моделирање. Анализата спроведена од истражувачкиот тим открила дека AC_Var, мерка за флуктуации на нивоата на гликоза во крвта, силно корелира со индексот на диспозиција, што е добро воспоставен индикатор за предвидување на идниот ризик од дијабетес. Дополнително, нивниот модел, кој комбинира AC_Var со стандардно отстапување на гликозата, покажал супериорна точност во споредба со традиционалните маркери за дијабетес, како што се гликозата во крвта на гладно, HbA1c и OGTT, во предвидувањето на индексот на диспозиција и идентификувањето на раните знаци на нарушена регулација на гликозата.
„Со анализа на податоците за CGM со нашиот нов алгоритам, идентификувавме лица со нарушена гликемиска контрола – дури и кога стандардните дијагностички тестови ги класифицираат како нормални. Ова значи дека потенцијално можеме да ги откриеме проблемите многу порано, создавајќи можност за превентивни интервенции пред да се дијагностицира дијабетесот“, вели Курода.
За да го направи овој метод попристапен, тимот разви веб-апликација погодна за корисниците. Оваа алатка им овозможува и на поединците и на давателите на здравствена заштита без напор да ги пресметаат индексите базирани на CGM, нудејќи пригоден и ефикасен начин за следење на раните знаци на дијабетес и подобрување на превентивната грижа.
„Нашата крајна цел е да обезбедиме практична, достапна алатка за широко распространет скрининг на дијабетес. Со овозможување рано откривање на абнормалности во регулирањето на гликозата, се надеваме дека ќе го спречиме или одложиме почетокот на болеста и ќе ги намалиме долгорочните компликации“ вели Курода.
Студијата е објавена во научното списание Communications Medicine.
(interesting Engineering)
(фото: Pxhere)
