Иако денес Сахара е едно од најсушните и најнепристапните места на Земјата, пред 14.800-5.500 години таа била зелена и плодна област. За време на африканскиот влажен период саваните од тоа време овозможиле раниот човечки живот и развојот на земјоделството. Од ова време доаѓа откритието кое ги збунува научниците: мумии на луѓе чии гени не личат на оние на современите луѓе.
Тим од истражувачи од Институтот Макс Планк за еволутивна антропологија, предводен од археогенетичарот Нада Салем, ја анализирале ДНК на две жени од неолитот кои биле сточарки од локалитетот Такаркори во југозападна Либија. Иако генетскиот материјал ретко се зачувува во суви пустински услови, научниците успеале да извлечат доволно фрагменти за да реконструираат дел од нивното минато.
Студијата, објавена во списанието Nature, открива дека поголемиот дел од потеклото на овие мумии доаѓа од претходно непозната северноафриканска генетска лоза. Се одвоила од потсахарските лози во исто време кога современите луѓе се прошириле од Африка и останале изолирани илјадници години.
Народот Такаркори бил блиски роднини на собирачите на храна од пештерата Тафоралт во Мароко, кои се стари околу 15.000 години. Двете групи биле на еднакво растојание од супсахарските популации, што укажува дека немало значајно генетско мешање помеѓу северот и југот на континентот. Сепак, генетската анализа покажува дека Такаркорите имале повеќе неандерталска ДНК од другите потсахарски групи од тоа време, иако помалку од народот Тафоралта. Ова укажува на ограничен контакт со неандерталците, но и на можно влијание на раните земјоделци од Левант.
За разлика од претходните претпоставки дека сточарството и земјоделството во Сахара се појавиле преку миграција, новите наоди сугерираат дека овие практики се ширеле преку културна дифузија, пренос на знаење и обичаи, а не преку мешање на населението. Предците на народот Такаркори потекнувале од заедници на ловци-собирачи кои веќе го развиле производството на керамика, кошници и алатки направени од дрво и коска, но тие останале на едно место подолго време.
Разновидните екосистеми на Сахара во тоа време: езера, мочуришта, шуми, савани и планини, претставувале природни бариери што го ограничувале контактот помеѓу различните човечки групи. Токму оваа изолација им овозможила на луѓето Такаркори да останат единствени во своето генетско наследство.
(Popular Mechanics)
(фото: Flickr)
