Просторот во вселената изгледа темно кога се гледа од Земјата, но одредувањето на најтемното место не е толку едноставно. Експертите објаснуваат дека вистинската, целосна темнина речиси и да не постои поради огромната количина космичка прашина што ја расејува светлината и создава позадинско осветлување во поголемиот дел од универзумот.
Кога се гледа низ целиот електромагнетен спектар, универзумот е всушност доста светол, иако постојат екстремно темни области во видливиот спектар на светлина за човечкото око.
Во Сончевиот систем еден од најтемните објекти се смета за јадро на кометата Борелија, која рефлектира помалку од 3% од сончевата светлина поради својот многу темен и густ материјал. Слично, надвор од Сончевиот систем, најтемната позната егзопланета TrES-2 b рефлектира помалку од 1% светлина, веројатно поради нејзината атмосфера богата со натриум и гасовит титаниум оксид.
Покрај тоа, црните дупки остануваат темни однадвор бидејќи ја заробуваат целата светлина што го преминува хоризонтот на настани, иако внатрешноста не е лишена од светлина, туку е екстремно светла токму поради екстремните услови.
Исто така, постојат региони кои се темни бидејќи трајно не примаат светлина. Кратерите на половите на Месечината и делови од Плутон се во постојана сенка и остануваат меѓу најтемните површини. Понатаму во вселената густите облаци од прашина и гас, како што се глобулите на Воловар, целосно ја блокираат видливата светлина на околните ѕвезди, правејќи ги да изгледаат како „дупки на небото“. Сепак, тие сè уште пропуштаат одредено зрачење во инфрацрвениот дел од спектарот.
Најоддалечените делови од надворешниот Сончев систем, како што се прикажани од сондата New Horizons, се исто така екстремно темни. Според една студија од 2021 година, небото во овие региони е десет пати потемно отколку во близина на Земјата, иако сè уште има слаб космички фон. Интересно е што Земјата се наоѓа во ретка темна дупка во Млечниот пат, што ѝ овозможува на човечката цивилизација јасно да гледа во длабочините на вселената, околност што можеби била клучна за развојот на астрономијата.
(Live Science)
(фото: Wikimedia)
