Една нова студија откри критична врска меѓу топењето на мразот на Антарктикот и зголемената вулканска активност, што предизвикува загриженост за долгорочните влијанија врз глобалното ниво на морињата. Под ледената покривка на Западниот Антарктик се наоѓа мрежа од повеќе од сто вулкани, лоцирани на активен вулкански расцеп. Областа, веќе ранлива на колапс, се соочува со забрзано топење поради новооткриената повратна врска меѓу загубата на површинскиот мраз и подземниот вулканизам, според студијата објавена во списанието Geochemistry, Geophysics, Geosystems.
Научниците предупредуваат дека топењето на мразот на Антарктикот го намалува притисокот врз коморите на магмата под ледената покривка, предизвикувајќи нивно проширување. Овој процес врши притисок врз ѕидовите на комората и ослободува гасови заробени во магмата, што ја зголемува веројатноста за ерупции. Овие ерупции, пак, ослободуваат топлина, што дополнително го забрзува топењето на површината и циклусот продолжува.
Напредното моделирање спроведено од научниците опфати повеќе од 4.000 симулации, кои покажуваат дека топењето на ледените плочи може да ги забрза раните фази на вулканските ерупции со децении, па дури и со векови. Едно сценарио симулира отстранување на ледена покривка дебела 1.000 метри во текот на 300 години, што доведува до значително зголемување на вулканската активност.
Вулканските ерупции под ледената покривка би можеле да стопат милиони кубни метри мраз годишно, што индиректно ќе придонесе за глобалното зголемување на нивото на морето. Ако ледената покривка на Западниот Антарктик целосно се урне, нивото на морето би можело да се зголеми за околу 58 метри, потопувајќи ги големите крајбрежни градови како Њујорк, Токио и Шангај.
Иако се предвидува целосен колапс да се случи до 2300 година, повратните врски меѓу топењето и вулканизмот би можеле да ја забрзаат таа временска рамка, иако се потребни дополнителни истражувања за да се подобрат овие предвидувања.
Истражувачите повлекоа паралели меѓу нивните наоди и историските податоци од планините на Андите, каде што вулканската активност се зголемила со топењето на ледениот слој на Патагонија пред 18.000 до 35.000 години. Овој историски преседан ја зајакнува врската меѓу губењето на површинскиот мраз и зголемената вулканска активност.
Студијата нагласува дека овој процес се одвива со векови, што значи дека неговите ефекти би можеле да траат дури и ако климатските промени предизвикани од човекот се забават. Научниците предупредуваат дека вулканската повратна информација може да игра позначајна улога во губењето на мразот на Антарктикот отколку што се мислеше, нагласувајќи ја итната потреба за ублажување на климатските промени и нивните каскадни ефекти.
(Daily Mail)
(фото: Pxhere)
