Допирот игра витална улога во начинот на кој луѓето комуницираат и се поврзуваат. Од детството до зрелоста, физичкиот контакт помага во поттикнувањето на емоционалните врски, градењето доверба и регулирањето на стресот. Сепак, во денешниот сè повеќе дигитален свет, каде што екраните посредуваат во многу од нашите односи, тој често недостасува.
За да го премостат јазот, истражувачи од Факултетот за инженерство Витерби на USC развија нослив хаптички систем кој им овозможува на корисниците да разменуваат физички гестови во виртуелната реалност и да ги чувствуваат во реално време, дури и кога се оддалечени со километри.
Системот вклучува ракавици и ракави опремени со мали вибрациони мотори, кои симулираат чувства како што се притисок и движење. Ова им овозможува на корисниците да изведуваат и да чувствуваат гестови како галење, ракување и стискање во рамките на заеднички виртуелен простор. Корисниците исто така можат да комуницираат со виртуелни објекти и да добиваат реални повратни информации од вибрации.
Наодите од студијата на корисници што ја тестирале технологијата, објавена во соработка со Светската конференција за хаптика на IEEE, покажаа дека учесниците ги сметале виртуелните интеракции за поангажирачки, пријатни и реални кога можеле да чувствуваат гестови.
„Иако луѓето поминуваат исто толку, ако не и повеќе, време дружејќи се онлајн, гледаме зголемување на нивото на депресија, анксиозност и она што често се опишува како „глад за допир“. Луѓето ќе продолжат да комуницираат виртуелно – тоа е дел од современиот живот. Но, како можеме да ги направиме онлајн интеракциите подобро да ги одразуваат социјалните придобивки што доаѓаат од искуствата во реалниот свет?“, вели Хедер Калбертсон, вонреден професор по компјутерски науки и биомедицински инженеринг на Витерби и автор-дописник на студијата.
Системот поддржува до 16 корисници истовремено, секој претставен со 3Д аватар со цело тело, што ги отсликува нивните движења во реалниот свет во рамките на заедничка виртуелна средина. За разлика од традиционалните видеоповици, корисниците можат слободно да се движат едни околу други и да комуницираат со виртуелни објекти – како подавање чаша или завршување тимски задачи.
„Овој проект е роден од едноставна, длабоко човечка желба: да се чувствуваме поблиску до луѓето што ни недостигаат. Откако поминав повеќе од пет години далеку од моите најблиски, ова истражување беше повеќе од академско – беше лично“, додаде тој. „Станува збор за користење на технологија не само за симулирање на присуство, туку и за враќање на чувството на физичка блискост што често се губи во комуникацијата на долги растојанија“, вели Преманкур Банерџи, докторски студент во Лабораторијата за хаптичка роботика и виртуелна интеракција и прв автор на студијата.
За да го додадат чувството на допир корисниците носат ракавици и ленти за рака опремени со вибрациони мотори. Овие уреди обезбедуваат тактилна повратна информација што симулира притисок и движење, дозволувајќи им на корисниците всушност да чувствуваат гестови и интеракции со предмети во VR просторот.
Лабораториските тестови покажале дека учесниците чувствувале поголемо чувство на присуство и социјална поврзаност кога биле вклучени тактилни повратни информации. Истражувањето, исто така, истражувало како различни фактори, како што се брзината на гестовите и видот на вибрации, влијаеле на емоционалните и сензорните искуства, давајќи увид во тоа како да се дизајнираат поангажирачки виртуелни допирни интеракции.
„Развивањето на оваа технологија бара експертиза од многу области. Нашиот тим комбинира компјутерски науки, инженерство, невронаука, психологија и општествени науки за да создаде хардвер и софтвер кој не само што функционира технички, туку и поддржува природни, емоционално значајни социјални интеракции.“ рече Калбертсон.
Глобалното поместување кон онлајн комуникацијата – забрзано од пандемијата на КОВИД-19 – донесе неоспорна погодност, но и несакани последици. Луѓето се повеќе поврзани од кога било дигитално, но чувствата на осаменост, анксиозност и депресија остануваат високи, особено кај младите во земјата.
„Додека платформите како Zoom и FaceTime им овозможија на семејствата, пријателите и колегите да одржуваат визуелен и вербален контакт, на овие начини им недостасува физичката природа што луѓето природно ја посакуваат. Иако технологијата нема да го замени искуството на личен контакт, таа може да биде моќна алатка за зголемување на социјалната интеракција кога физичкото присуство не е можно“, рече Калбертсон.
Во болниците и установите за долготрајна нега, системот на истражувачите би можел да им овозможи на пациентите и членовите на семејството да споделат утешен допир на растојание. На оддалечени и хибридни работни места и училници оваа технологија нуди поимпресивни начини за соработка и ангажирање. За најблиските кои се разделени поради патување, работа или други околности, таа носи подлабоко чувство на блискост.
„Човечкиот допир е фундаментален за нашите благосостојба и иако технологијата не може целосно да ја замени, внесувањето на чувството за допир во виртуелните простори е клучен чекор кон позначајно поврзување во денешниот дигитален свет“, рече таа.
(USC Today)
(фото: Stock Cake)
