Микропластиката е насекаде, во домовите и во автомобилите. Секој ден вдишуваме илјадници невидливи честички кои можат да ги оштетат нашите бели дробови и здравје.
Возрасните вдишуваат околу 68.000 микропластични честички секој ден само од воздухот во затворен простор, што одговара на околу три до четири микропластични честички по здив, според нова студија објавена во PLOS One од француски научници. Оваа проценка е 100 пати поголема од претходните бројки кои вклучуваа само поголеми честички.
Големата разлика во резултатите доаѓа од употребата на Раманова спектроскопија, техника способна за откривање честички со големина помеѓу 1 и 10 микрометри. Претходните студии беа ограничени на честички поголеми од 10 микрометри, со што се игнорираа помалите фрагменти.
Здравствените ефекти од вдишувањето микропластика би можеле да бидат позначајни отколку што сфаќаме, велат авторите на студијата.
Француските научници собрале примероци од воздух од три стана во Тулуз и од два автомобили додека возеле. Иако анализирале само 16 примероци поради процесот што одзема многу време (анализата на еден квадратен милиметар филтер траела 14 часа), резултатите откриле невидено ниво на детали. Околу 97% од честичките биле неправилни фрагменти од микропластика, а 94% биле со големина помеѓу 1 и 10 микрометри.
Воздухот во затворен простор содржел околу 528 микропластични честички на кубен метар, додека ентериерите на автомобилите имале дури 2.238 честички на кубен метар, или четири пати повеќе.
Во домовите доминирале полиетилен, пластичен материјал што се користи за пакување храна и кеси, со удел од 76%. Во автомобилите преовладувал полиамидот и другите материјали за внатрешност. Вибрациите, топлината и УВ зрачењето го забрзуваат разградувањето на овие материјали во честички што можат да се вдишат.
Честичките помали од 10 микрометри можат да навлезат длабоко во белите дробови, па дури и да влезат во крвотокот. Овие пластични фрагменти често содржат токсични адитиви или апсорбираат штетни загадувачи од околината. Откако ќе се наталожат во ткивата, тие можат да ги ослободат овие супстанции, да ја нарушат хормонската функција или да го зголемат ризикот од рак.
Претходните студии за работници покажале дека работниците во индустриите за синтетички влакна, како што е текстилната индустрија, имаат три пати поголема веројатност да развијат рак на белите дробови.
И покрај различните методологии и локации, студиите низ целиот свет покажуваат слична дистрибуција на микропластика во затворени средини. Иако оваа нова студија не вклучуваше нанопластика (помала од 1 микрометар), моделите предвидуваат милиони такви честички на кубен метар.
Сите тие наоди го поставуваат итно прашањето: колку микропластика може безбедно да толерира нашето тело кога поминуваме 90% од нашето време во затворен простор?
(StudyFinds)
(фото: Wikimedia)
