Научниците објавија изненадувачко откритие: топењето на арктичкиот морски мраз драматично се забави во последните 20 години, без статистички значајно намалување на површината од 2005 година. Овој феномен се случува и покрај континуираниот раст на емисиите на јаглерод и зголеменото задржување на топлината во атмосферата, пишува The Guardian.
Истражувачите веруваат дека природните варијации во океанските струи, кои го ограничуваат протокот на топла вода во Арктикот, веројатно го избалансирале влијанието на глобалното затоплување. Сепак, тие предупредуваат дека ова е привремен одмор и дека топењето многу веројатно повторно ќе се забрза, со брзина приближно двојно поголема од долгорочниот просек, во следните пет до десет години.
Овие наоди не значат дека арктичкиот морски мраз се опоравува. Површината на мразот во септември, кога го достигнува својот годишен минимум, се преполовила од 1979 година, кога започнаа сателитските мерења. Климатската криза останува „недвосмислено реална“, нагласуваат научниците, а потребата од итна акција за да се избегнат најлошите последици останува непроменета.
Се верува дека причината за забавувањето е повеќедецениската флуктуација на струите во Атлантскиот и Тихиот океан. И покрај ова, се очекува Арктикот да остане без мраз подоцна овој век, загрозувајќи ги луѓето и дивиот свет во регионот и дополнително интензивирајќи го глобалното затоплување.
Д-р Марк Ингланд, кој ја водеше студијата, рече: „Изненадувачки е што, кога сегашната дебата е за тоа дали глобалното затоплување се забрзува, ние зборуваме за негово забавување.“
„Добрата вест е дека пред 10 до 15 години, кога губењето на морскиот мраз се забрзуваше, некои луѓе зборуваа за Арктик без мраз пред 2020 година. Но, сега [природната] варијабилност се префрли на претежно враќање на губењето на морскиот мраз. Ни купи малку повеќе време, но тоа е привремен одмор – кога ќе заврши, нема да биде добра вест“, додаде тој.
Истражувањето, објавено во списанието Geophysical Research Letters, користело два различни сета податоци за обемот на арктичкиот морски мраз од 1979 година до денес, а забавувањето било забележано во сите месеци. Климатските модели покажуваат дека ваквите настани не се исклучително ретки и треба да се случат неколку пати во текот на векот. Важно е да се напомене дека сите симулации покажуваат дека по забавувањето, губењето на мразот повторно се забрзува.
Професорката Џулиен Строев од Универзитетскиот колеџ во Лондон изјави: „Знаеме дека климатскиот рекорд, без разлика дали станува збор за глобални температури или морски мраз, може да остане ист неколку години по ред како резултат на внатрешната климатска варијабилност“. Нејзината анализа покажува дека за секој тон емитиран CO2, се губат околу 2,5 квадратни метри септемвриски мраз.
Професорот Ендру Шеферд од Универзитетот Нортумбрија додава клучна информација: „Знаеме дека арктичката морска ледена покривка исто така се истенчува, па дури и ако површината не се намалува, волуменот сè уште се намалува. Нашите податоци покажуваат дека од 2010 година, просечната октомвриска дебелина се намалила за 0,6 см годишно“.
Слично забавување е забележано и во зголемувањето на глобалната температура по големиот Ел Нињо во 1998 година, што беше наречено „пауза“, но беше проследено со нагло зголемување. Планетата продолжи да акумулира топлина дури и за време на таа пауза.
Ингланд отфрла каква било идеја дека ова забавување ја доведува во прашање реалноста на климатските промени. „Климатските промени се недвосмислено реални, предизвикани од човекот и продолжуваат да претставуваат сериозни закани. Фундаменталната наука и итноста на климатската акција остануваат непроменети“, заклучи тој.
(Index.hr)
Фото – Pxhere
