Астероидот Бену продолжува да дава нови индиции за најголемите прашања на научниците за формирањето на раниот Сончев систем и потеклото на животот.
Како дел од тековната студија за беспрекорни примероци вратени на Земјата од вселенското летало на НАСА, OSIRIS-REx, три нови трудови објавени во Nature Geosciences и Nature Astronomy известуваат за извонредни откритија: шеќери неопходни за биологијата, супстанца слична на гума што никогаш порано не е видена во астроматеријалите и неочекувано голема количина прашина од експлозии на супернова.
Научниците предводени од Јошихиро Фурукава од Универзитетот Тохоку во Јапонија пронајдоа шеќери неопходни за биологијата на Земјата во примероци од Бену, детално опишувајќи ги своите наоди во списанието Nature Geoscience. Тие го пронајдоа шеќерот со пет јаглеродни атоми рибоза и за прв пат во вонземски примерок глукозата со шест јаглеродни атоми.
Иако овие шеќери не се доказ за живот, нивното откритие, заедно со претходните откритија на аминокиселини, нуклеобази и карбоксилни киселини во примероци од Бену, покажува дека градежните блокови на биолошките молекули биле широко распространети низ целиот Сончев Систем.
За животот на Земјата шеќерите деоксирибоза и рибоза се клучните градежни блокови на ДНК и РНК. ДНК е примарен носител на генетски информации во клетките. РНК извршува бројни функции и животот каков што го знаеме не би можел да постои без неа. Рибозата во РНК се користи во шеќерно-фосфатниот „’рбет“ на молекулата што ги поврзува низите нуклеобази што носат информации.
„Сите пет нуклеобази што се користат за градење на ДНК и РНК, заедно со фосфатите, веќе се пронајдени во примероците од Бену донесени на Земјата од OSIRIS-REx“, рече Фурукава. „Новото откритие на рибоза значи дека сите компоненти што ја сочинуваат молекулата на РНК се присутни во Бену.“
Откривањето на рибоза во примероци од астероиди не е целосно изненадување. Рибозата претходно беше пронајдена во два метеорити пронајдени на Земјата. Она што е важно за примероците од Бену е тоа што истражувачите не пронајдоа деоксирибоза. Ако Бену е некаков показател, тоа значи дека рибозата можеби била почеста од деоксирибозата во раните средини на Сончевиот систем.
Истражувачите веруваат дека присуството на рибоза и недостатокот на деоксирибоза ја поддржуваат хипотезата за „РНК свет“, каде што првите форми на живот се потпирале на РНК како примарна молекула за складирање информации и иницирање на хемиските реакции потребни за опстанок.
Примероците на Бену, исто така, содржеле една од најчестите форми на „храна“ (или енергија) што ја користел животот на Земјата, шеќерната гликоза, првиот доказ дека важен извор на енергија за животот каков што го знаеме бил присутен во раниот Сончев систем.
Друг труд, објавен во списанието Nature Astronomy, предводен од Скот Сандфорд од истражувачкиот центар Ејмс на НАСА во Силиконската долина во Калифорнија и Зак Гејнсфорт од Универзитетот во Калифорнија, Беркли, открива материјал сличен на гума во примероците од Бену што никогаш порано не е виден во вселенските карпи, нешто што можело да помогне во поставувањето на темелите за живот на Земјата. Изненадувачката супстанца веројатно се формирала во раните денови на Сончевиот систем, додека младиот родителски астероид Бенуа се загревал.
Оваа древна „вселенска гума“ се состои од полимерни материјали исклучително богати со азот и кислород. Ваквите сложени молекули можеби обезбедиле некои од хемиските претходници што помогнале во појавата на животот на Земјата, а нивното откривање во чисти примероци од Бену е важно за научниците кои проучуваат како настанал животот и дали постои надвор од нашата планета.
Астероидниот предок на Бену се формирал од материјал во сончевата маглина, ротирачкиот облак од гас и прашина што го создал Сончевиот систем и содржел разни минерали и мраз. Како што астероидот почнал да се загрева, поради природното зрачење, соединение наречено карбамат се формирало преку процес во кој се вклучени амонијак и јаглерод диоксид. Карбаматот е растворлив во вода, но преживеал доволно долго за да се полимеризира, реагирајќи со себе и со други молекули за да формира поголеми и посложени синџири непропустливи за вода. Ова сугерира дека се формирал пред родителското тело да се загрее доволно за да стане водена средина.
Користејќи инфрацрвен микроскоп, тимот на Сандфорд избрал необични, зрна богати со јаглерод кои содржат изобилство азот и кислород. Потоа тие започнаа со она што Сандфорд го нарекува „ковење на молекуларно ниво“, користејќи ја Молекуларната леарница во Националната лабораторија Лоренс Беркли (Лабораторија Беркли) во Беркли, Калифорнија. Со нанесување на ултратенки слоеви платина, тие ја зајакнаа честичката, заварија волфрамска игла за да го подигнат ситното зрно и го избричија фрагментот со фокусиран зрак наелектризирани честички.
Кога честичката стана илјада пати потенка од човечка коса, тие го анализираа нејзиниот состав користејќи електронска микроскопија во Молекуларната леарница и рендгенска спектроскопија во Напредниот извор на светлина во лабораторијата Беркли.
(Vidi.hr)
(фото: )
