Можеби ќе биде до 2036 година, но Европа размислува како да испрати центри за податоци во вселената на одржлив начин. Откако почна генеративната вештачка интелигенција (ВИ), побарувачката за центри за податоци вртоглаво се зголеми, но со недостигот од земја и потребата од електрична енергија, Европа размислува да испрати дата-центри во вселената во обид за суверенитет на податоците и енергетска ефикасност.
Една неодамнешна студија покажа дека е технички, еколошки и економски изводливо да се лансираат центри за податоци во орбитата на начин што е помалку енергетски интензивен отколку да има центри за податоци на Земјата.
„Денес можеме да кажеме дека резултатите се многу охрабрувачки. Најдовме решение кое е технички изводливо, има финансиска смисла и има помал карбонски отпечаток отколку на Земјата“, вели Демиен Думестиер, раководител на студијата од Thales Alenia Space.
За изработка на студијата биле потребни 16 месеци и 2 милиони евра. Тој се координирал со Thales Alenia Space во името на Европската комисија.
Дата-центрите се физички објекти во кои се сместени компјутерските системи на организацијата и голема количина податоци до кои може да се пристапи насекаде во светот. Ним им треба многу енергија за да работат и да не се прегрејуваат.
До 2026 година центрите за податоци би можеле да користат вкупно 1.000 терават-часови годишно, проценува Меѓународната агенција за енергија (IEA), додавајќи дека тоа е приближно еднакво на потрошувачката на електрична енергија во Јапонија.
Идејата зад вселенскиот центар за податоци е дека тој би можел да работи на сончева енергија, што го прави помалку енергетски интензивен. Но, таков амбициозен проект веројатно нема да биде готов до 2036 година, вели Думестиер, а проблемот е веќе на нашиот праг.
„Постои мала група купувачи кои се неверојатно моќни и гладни за простор во центрите за податоци и имаат длабоки џебови“, велиt Кевин Рестиво, кој раководи со истражувањето на европските центри за податоци во консултантската компанија за недвижнини CBRE.
Овие клиенти се големи технолошки компании како Microsoft, Amazon Web Services и Google, кои се познати како „hyperscalers“.
Рестиво вели дека има недостиг од достапна електрична енергија на повеќето европски метрополитенски пазари и дека е сè потешко да се најде или да се обезбеди соодветно земјиште со пристап до доволно моќен извор на електрична енергија.
Како резултат на тоа, ќе видиме изградени центри за податоци во делови од европските земји кои ги немаа претходно, вели тој, укажувајќи на купувањето земјиште од Мајкрософт во Јоркшир, северна Англија, кое не случајно веќе има електрична енергија во земјата.
Што се однесува на испраќањето на центрите за податоци подалеку, нивното испраќање во вселената во моментов е повеќе плод на имагинација отколку реалност, рече Рестиво.
„Сепак, мислам дека истражувањето на центрите за податоци во вселената или центрите за податоци под вода е вреден потфат“, изјави тој за Euronews Next, додавајќи дека „тестирањето на параметрите на развојот на центрите за податоци е клучно за растот на индустријата“.
Таквиот развој на настаните може да вклучи можност за користење други методи за напојување освен поврзување со електричната мрежа или автономно работење на центрите за податоци со минимална интервенција.
Но, придобивките од истражувањето на долг рок како вселенските центри за податоци, исто така, можат да овозможат развој на други вселенски технологии, како роботика или фрлачи.
Со цел центрите за вселенски податоци да бидат енергетски ефикасни, ќе им треба нов тип на фрлач што произведува 10 пати помалку емисии, се вели во студијата. Центрите за податоци, исто така, ќе треба да останат во орбитата со ракетно гориво, па можеби треба да се најде алтернатива.
(Klix.ba)
(фото: )
