Биокомпјутерството нема да ги замени класичните компјутери и чипови во скоро време, но би можело да отвори врата за различен вид компјутерство.
Компјутерите поминаа долг пат. Од првите компјутери кои зафаќаа цели простории, им беа потребни десетина луѓе за да ги работат и имаа помала компјутерска моќ од денешните паметни часовници, па сè до компјутерите што денес ги носиме во џебовите и ги нарекуваме паметни телефони, а во кои вештачката интелигенција е „скриена“ заедно со неколку електронски компоненти.
Иако може да изгледа дека сме го достигнале врвот со развојот на компјутерите, научниците ширум светот работат на развој на квантни компјутери кои треба дополнително да ја забрзаат и зголемат компјутерската моќ и да ни овозможат да правиме уште подобри работи.
А потоа тука се и научниците кои се свртеа на другата страна и зачекорија во неверојатниот свет на биокомпјутерството. Станува збор за научници кои се обидуваат да создадат компјутери од живи клетки. Една таква група научници во Швајцарија, во лабораторијата FinalSpark, создава неврони кои се развиваат во кластери наречени органоиди, кои можат да се прикачат на електроди и да се користат како мини-компјутери. Барем така треба да функционираат работите во теорија.
Д-р Фред Џордан, коосновач на лабораторијата, изјави за Би-Би-Си дека многу луѓе го сметаат концептот на биокомпјутери малку чуден, бидејќи го менува начинот на кој го гледаат сопствениот мозок и, генерално, човекот како суштество.
Д-р Џордан објасни како неговата лабораторија купува матични клетки кои потоа ги развива во она што би можело да се нарече лабораториски одгледан мини-мозок (органоид). Тие не се ни блиску до комплексноста на човечкиот мозок, но се составени од истите основни градежни блокови.
По одгледувањето на мини-мозоци, научниците ги прикачуваат на електрода и им даваат едноставни задачи – како реагирање на команди на тастатура. За мини-мозокот тоа е едноставно примање електрични сигнали и прикажување на активноста на екранот на компјутерот.
За тимот што работи во оваа лабораторија, електричната стимулација на органоидите е првиот чекор кон поголема цел – да се активира учењето во невронските биокомпјутери, за да можат на крајот да извршуваат посложени задачи. Но, проблемот е како да се одржат тие органоиди живи. Тие немаат крвни садови што би ги хранеле со хранливи материи, па по неколку месеци едноставно умираат. Додека не го решат тој проблем, мини-мозоците ќе бидат ограничени на краток живот и ќе работат во лабораториски услови.
А ова значи дека тие нема да ги заменат класичните компјутери и чипови толку брзо. На Универзитетот Џонс Хопкинс во САД, научниците ги користат овие мини-мозоци за да проучат како тие обработуваат информации – но во контекст на развој на лекови за невролошки состојби како што се Алцхајмеровата болест и аутизмот.
Биокомпјутерството треба да ја надополни, а не да ја замени, силициумската вештачка интелигенција, а во исто време да го подобри моделирањето на болестите и да ја намали употребата на животни, вели д-р Лена Смирнова од Универзитетот Џонс Хопкинс. Иако создавањето „мини-мозоци“ во лабораторија може да звучи како научна фантастика, се чини дека тоа би можело да биде следниот чекор во развојот на компјутерството.
Извор: Би-Би-Си
Извор: Би-би-си
Фото – Public Domain Picture
