Една година откако владата ги забрани мобилните телефони во училиштата за да им помогне на учениците да се фокусираат и да ги намалат одвлекувањата на вниманието на час, почнуваме да гледаме како е имплементирана и колку е успешна.
Како дел од тој процес, ново истражување ги праша младите луѓе за забраната. Не е изненадувачки што тие имаа многу да кажат.
Училиштата низ целиот свет, вклучително и Австралија, Франција, Обединетото Кралство, Италија, Кина и делови од Соединетите Американски Држави, имплементираа слични забрани. Водечкиот принцип насекаде беше да им се помогне на учениците да постигнат подобри резултати во училиште.
Кога забраната на Нов Зеланд стапи на сила во април 2024 година, премиерот Кристофер Луксон рече дека е време да се намалат одвлекувањата на вниманието за децата да можат да учат и да постигнуваат резултати.
Но, студиите покажале дека овие забрани честопати не функционираат како што е планирано. На пример, неодамнешното истражување од Велика Британија во кое учествувале над 1.200 ученици не открило значајна разлика во академските оценки или благосостојбата помеѓу училиштата со строги забрани за телефони и оние со порелаксирани политики.
Со толку многу прашања во времето на забраната за тоа како ќе се спроведува, сакале да видат што се случува во училиштата и што навистина мислат младите. Разговарале со 77 млади луѓе на возраст од 12 до 18 години од 25 училишта низ целата земја. На некои им се допаѓале забраните, на некои не, а некои не биле сигурни.
Многу ученици имале мешани чувства во врска со забраните. Некои признале дека забраните помогнале да се намалат одвлекувањата на вниманието и им дале одмор од користењето на своите телефони. Како што објаснува еден: „Инаку, ќе бидеме на телефон цел ден, цело попладне, цела ноќ и тоа нема да биде здраво за нашите умови“.
Но, други ученици рекле дека забраната создала нови проблеми.
Прво, некои ученици се чувствувале стресно и вознемирено кога не можеле да контактираат со своите родители или старатели во текот на денот. Второ, тие реклр дека правилата не биле секогаш јасни или фер. Некои наставници биле строги, други не. И понекогаш, наставниците ги користеле своите телефони на час, но учениците не можеле.
Тој перципиран двоен стандард – каде што наставниците можат да користат телефони, а учениците не – остави многу од нашите испитаници да се чувствуваат фрустрирано и неправедно третирано. Во некои случаи, дури и ги направи потаинствени во врска со нивната употреба на телефон. Еден ученик рече: „Иако не ни е дозволено да ги користиме нашите телефони, сите се подмолни и ги користат сепак“.
(The Independent)
