НАСА има проблем со комуникацијата: радиофреквенциите што ги користат леталата за комуникација стануваат преоптоварени. Како што се повеќе и повеќе мисии се испраќаат во вселената, а овие мисии носат сè пософистицирани инструменти, количината на податоци што мора да се вратат назад на Земјата го надминува капацитетот на сегашните радиокомуникациски системи.
Решението за овој проблем е да се користат повисоки фреквенции, кои можат да пренесат повеќе податоци. Меѓутоа, пред да може широко да се користи кој било нов комуникациски систем, тој мора да се тестира.
Целта на тестот Deep Space Optical Communications (DSOC) е токму тоа – тој е дел од мисијата Psyche, која беше испратена до главниот астероиден појас во Сончевиот систем за да се тестира дали е можно да се користат ласери за поефикасна комуникација. Експериментот ги испрати првите тест-податоци минатата година, а претходно оваа година успешно испрати вистински податоци од леталото.
Сега DSOC достигна нова пресвртница, откако ја заврши својата прва фаза на операции и испрати податоци од далечина од 467 милиони километри – истото максимално растојание што постои меѓу Земјата и Марс кога тие се најоддалечени еден од друг.
„Ова достигнување е значајно. Ласерската комуникација бара многу високо ниво на прецизност, а пред да летаме со мисијата Psyche не знаевме колку перформансите ќе се намалат на најдолгите растојанија. Сега техниките што ги користиме за следење и таргетирање се потврдени, потврдувајќи дека оптичката комуникација може да биде сигурен и трансформативен начин за истражување на Сончевиот систем“ рече Мера Сринивасан, оперативен водач на DSOC.
Пред лансирањето на DSOC, инженерите на НАСА беа уверени дека ласерските комуникации се можни и имаа проценки колку тие ќе бидат прецизни на многу долги растојанија. Меѓутоа, со вселенската технологија секогаш е важно да се провери дали работите функционираат и во пракса како и во теорија. Еден од главните предизвици за DSOC бил да се осигура дека антените на Земјата и на вселенското летало се вперени доволно прецизно една кон друга за да можат да пренесуваат податоци на огромни растојанија.
Тимот на НАСА, исто така, сакал да тестира какви стапки на податоци би можеле да очекуваат користејќи ласерски комуникации од различни растојанија. На растојание од 53 милиони километри, што е слично на растојанието на Марс кога е најблиску до Земјата, DSOC постигна брзина на пренос од 267 мегабити во секунда, што е слично на брзините на широкопојасен интернет. На многу поголема оддалеченост од 386 милиони километри тој успеал да постигне брзина од 6,25 мегабити во секунда. Може да се види колку брзината се намалува со зголемувањето на растојанието, но новата брзина сепак е многу поголема од онаа што ја овозможуваат сегашните радиокомуникациски системи.
Сега кога првата фаза од тестот е завршена, предавателот е исклучен. Сепак, експериментот не е завршен, бидејќи уредот ќе се напојува повторно следниот месец за да се тестира дали хардверот може да издржи една година во вселената и да продолжи да функционира добро.
„Ќе го вклучиме ласерскиот предавател на вселенското летало и ќе направиме кратка проверка на функционалноста. Откако ќе го постигнеме ова, можеме да очекуваме да го користиме предавателот со неговиот полн капацитет за дизајнирање за време на нашата пост-спојувачка фаза, почнувајќи подоцна оваа година“ велат од НАСА.
(Bug.hr)
(фото: NASA)
